Zdjęcie na licencji Creative Commons, autor: João P. Burini* (no chyba nie myślicie, że to jest moja „witka”!)

Po ukończeniu czterdziestego roku życia zaobserwowałem u siebie spadek aktywności seksualnej, a właściwie, żeby być dokładnym, spadek możliwości seksualnych, bo aktywność taka jak przed dwudziestu laty by mi pasowała.

„Kochanie… przecież nic się nie stało” – przyszło mi pewnej (już nie upojnej) nocy usłyszeć i musiałem z nią gadać prawie do samego rana, a doktorem nauk raczej nie była. Świadomość, że leżysz koło zgrabnej, cycatej i chętnej blondyny, z zamiarami ale bez możliwości, podziałała na mnie bardzo deprymująco. Cóż więc począć? Czasu się nie oszuka, a pofikać jak za młodzieńczych lat, wciąż by się chciało. Jako człowiek, który szerokim łukiem omija doktorów, udając się tam tylko w razie absolutnej konieczności, postanowiłem poradzić sobie sam, „domowym sumptem”, jak mawiają.

Poszukiwania długotrwałego i „pewnego” wzwodu zaprowadziły mnie w końcu do wałęsaka brazylijskiego.

Jest to duży, agresywny pająk z Ameryki Południowej, którego ukąszenie powoduje czasami nawet i śmierć, ale zawsze erekcję! Postanowiłem iść w zwodzie (o przepraszam) w zgodzie z naturą, a dodatkowo przyoszczędzić na Viagrze i tym podobnych syntetycznych pierdołach, które nie dość, że rujnują kieszeń to i zdrowie. Wszak wałęsaka kupuje się raz, wystarczy na długo, a jego ukąszenie jest rzeczą naturalną, o ile w ogóle można powiedzieć, że ukąszenie przez jakiegokolwiek jadowitego stwora, jest rzeczą naturalną.
Niestety, kupno tego pająka graniczyło z cudem. Pozostało tylko śledzić w internecie różne fora różnych zapalonych hodowców przedziwnych stworzeń, którzy znudzeni zwykłym psem czy kotem poszli do przodu o całe lata świetlne. Przy okazji dowiedziałem się, że ludzie mają po domach i w blokach całą masę niebezpiecznych i egzotycznych zwierząt, gdzie pyton tygrysi, ptasznik i aligator chiński były ot tak zwyczajne, jak chomik czy kanarek.
W końcu natknąłem się na wiadomość, że ktoś spodziewa się przychówku wałęsaka brazylijskiego. Mailowo skontaktowałem się ze sprzedającym. Facet chciał tysiaka za jednego i to w dodatku malutkiego pajączka! W dodatku zażyczył sobie „tylko i wyłącznie odbiór osobisty” (jakby nie mógł go przesłać w pudełku po zapałkach), a dzieliło nas ponad trzysta kilometrów, bo był ze Śląska. Tysiąc złotych za owada i jeszcze ze dwie stówy na dojazd, cóż począć? – zakotłowało mi się w głowie.

Ale czego mężczyzna nie zrobi, aby zapewnić sobie uznanie w oczach kobiety, szczególnie po spędzonej wspólnie nocy. Zawsze to lepiej widzieć z rana kochankę powłóczącą ze zmęczenia nogami, którą nocą, w przypływie nadprzyrodzonych mocy, prawie wkomponowałeś z materac, niż tulącą się czule do ramienia ze słowami „Kochanie naprawdę nic się nie stało… przecież to się może każdemu przytrafić…”. Jak to kuwa „nic się nie stało” – miałbyś ochotę odpowiedzieć – przecież umówiliśmy się na ruchanko, a przegadaliśmy całą noc, bo mi nie stanął!

Reasumując: w te pędy nie zastanawiając się, pognałem autem na Śląsk, po małego pajączka za tysiaka, który jak upierdoli, to umierasz ze słowami – „Dawać mi babę, a chyżo!” – na ustach.

***

– Tylko broń Panie Boże Wszechmogący, niech go pan nie bierze rąk! Ani nie wkłada dłoni do terrarium! A w ogóle, niech go pan z tego terrarium nie wyciąga nigdy, przenigdy! – powiedział na wstępie mój hodowca stworzeń egzotycznych. – Wie pan co to czarna wdowa? Wszyscy się podniecają tymi czarnymi wdowami, a tymczasem ten tutaj, ma jad silniejszy osiemnastokrotnie! Czaisz pan? Jedno „gik” i pukasz pan do świętego Piotra. Do telefonu pan nie zdążysz, a nawet jak pan zdążysz, to w szpitalu i tak nie wyczają o co biega. Jego nazwa Phoneutria, z greckiego znaczy morderczyni. To wszystko wyjaśnia. Mam nadzieję, że ma pan jakieś doświadczenie z jadowitymi owadami?
– Tak, oczywiście – kłamałem jak z nut – miałem już… eee… tego, no… zaskrońca…
– Zaskrońca?!! Przecież to wąż! Gad! I to w dodatku niejadowity i pospolity! – zauważyłem obrzydzenie na jego twarzy.
– No tak ale od niego zaczynałem jako młodzian, a ostatnio miałem skolopendrę olbrzymią – coś mi tam świtało z jakiegoś forum, że to wstrętny i jadowity stwór jest.
– No to szacun, to bardzo agresywne i niebezpieczne wije! Ukąszenie nie jest co prawda śmiertelne dla człowieka, ale bardzo bolesne. A ma ją pan może jeszcze? Chętnie kupię. Wie pan – facet strzelił w moją stronę wymowne „oczko” – robimy w swoim gronie, taki niby turniej. Na przykład – ryjówka vs ptasznik, czarna wdowa vs wałęsak brazylijski, szerszeń azjatycki vs modliszka i tak dalej. Taki jadowity wij, byłoby prawdziwym uświetnieniem mojej kolekcji! Co? Dałoby radę coś załatwić? Może jakaś wymiana?
– Niestety – zrobiłem smutną minę – moja skolopendra poległa… – brnąłem dalej.
– Jak poległa? Na polu bitwy? Też robicie sobie turnieje?
– Nic z tych rzeczy. Poległa po laczkiem. Żona jej przyfasoliła. Wyszła z terrarium po jakiejś gałązce, żona wpadła w panikę i walnęła ją ze trzy razy kapciem z Biedronki, na takiej mocnej gumowanej podeszwie. Nie było co zbierać… – w mojej opowieści pojawiła się też żona, której nigdy nie miałem.
– Jak mogła?!! Co za smutna historia… wie pan, wzruszyłem się. No jak można skolopendrę olbrzymią, tego przepięknego, jadowitego i agresywnego wija laczkiem potraktować??? I to w dodatku z Biedronki? Żeby choć kapciem z Tesco, ale żeby z Biedronki? Wprost nie mieści mi się to w głowie… A co mi tam! Puszczę panu tego wałęsaka za pół ceny! A niech stracę. Ale jakby miał pan „cynk” o skolopendrze to daj pan znać, dobra? Umowa stoi? – przytaknąłem i pożegnaliśmy się.

Uff – odetchnąłem z ulgą, kiedy wsiadłem do samochodu, facet miał pierdolca, bez dwóch zdań. Nie mogłem się doczekać, kiedy wrócę do domu i zaproszę na drinka jakąś znajomą.

***

Monika leżała nagusieńka w łóżku. Znana była z dużych wymagań stawianych facetom i lekkiego prowadzenia. Zrobiliśmy flaszkę więc była już odpowiednio zmelanżowana. Udałem się do drugiego pokoju, leciutko i z wyczuciem uchyliłem górną szybkę w terrarium, po czym wsunąłem dłoń. Wyszedłem z założenia, że skoro duży wałęsak zagraża życiu bezpośrednio wstrzykując dużo jadu, to ukąszenie przez pacholę będzie w sam raz dla osiągnięcia „mega wzwodu – postrachu wymagającej Monisi”.

Twardziel – bo tak go nazwałem – chyba spał. Poszurałem trochę palcami o piasek, poruszyłem kawał kory za którą zrobił sobie legowisko, po czym „wypłaciłem” mu pstryczka w nos, a właściwie w łepek. Poruszył się zaskoczony, bo prowadził do tej pory sielskie, leniwe życie i chyba zdenerwował. Stanął wyprężony na trzech z czterech par odnóży, a przednie wysunął do przodu w pozie do ataku. No Twardziel – szepnąłem do niego – dość tego bezproduktywnego obżerania się świerszczami, czas spłacić zobowiązania. Do roboty! Dziabaj! – i podsunąłem mu paluch pod szczękoczułki. Dziabnął od razu, a ja poczułem mrowienie, przechodzące w gorąco i dziwne odrętwienie. I wtedy Twardziel do mnie przemówił.
– Tej stary, a nie wykupiłbyś mi biletu na samolot do Brazyli? Tylko w jedną stronę – rozejrzałem się wokół, jakby gadający pająk był czymś wstydliwym, w rodzaju puszczenia głośnego bąka na ulicy.
– To, to, to… – zacząłem się jąkać, a moje oczy były wielkie ze zdziwienia jak dwa ping – pongi – to ty mówisz po polsku?!! Hmm… to znaczy… ty mówisz! Aaa!!!
– Gadałabym stary jak najęta, ale nie mam z kim. Ze świerszczem se chyba nie pogadam, nie? Szczególnie, że jest albo na wpół zdechły, albo półżywy ze strachu, he he… Zresztą, kto to widział rozmawiać z jedzeniem – Twardziel jakby się lekko wyluzował, opuszczając przednią parę odnóży.
– To „ty” jesteś „ona” samiczka, kobieta znaczy???
– A „łona, łona”, a co myślałeś? Że faceci tak szybko na wadze przybierają? Tylko baba jest w stanie przytyć tak dużo, w tak krótkim czasie. Zresztą u was jest chyba podobnie? Żenisz się z miss podwórka, a po kilku latach brakuje ci miejsca w waszym małżeńskim łożu. No to co będzie z tym biletem?
– Ale… ale przecież ty mieszkasz tutaj, w terrarium. Gdzie cię tam do Brazylii nosi?
– Powałęsałbym się trochę po dżungli, wróciła do ojczyzny, do matecznika, zapolowała na coś większego, przygruchała jakiegoś fajnego samca, żeby mnie „pyknął”, a na deser bym go zeżarła, bo jeszcze by się zakochał i zaczął wydzwaniać, a tutaj… w tej klatce, ledwo pół metra w kwadracie? Daj spokój…
– Ale myślałem, że ci u mnie dobrze?
– Dobrze? Nie bądź śmieszny! Nic ino se w łeb palnąć z tej nudy…

” Karolku! Karolku!” – usłyszałem wołanie zniecierpliwionej Moniki.

– O!?? Co słyszę??? Też sobie coś przygruchałeś! To dlatego chciałeś żebym cię dziabnęła? „Mega wzwód” ci się zamarzył?
– Wiesz… latka lecą. Trzeba się jakoś wspomóc, żeby podziw i szacunek u płci pięknej zdobyć.
– A to myślisz, że jak ją tylko porządnie zerżniesz to już wystarczy? Że baby to takie puste jak pustaki są? Że tylko im bzykanko w głowie? Głupiś Karolku, oj głupiś.
– Ale ja wcale tak nie myślę! Pogadać też lubię, ale czuję się niepewnie, bo nie wiem czy mi stanie…
– Oj! O to bym się nie martwiła. Będzie ci stał dobrych kilka dni, że będziesz musiał zimne okłady robić! To jak będzie z tym biletem na samolot?
– Ale przecież tutaj bardziej komfortowo ci się mieszka, nic ci ni zagraża, no i mam cię pod ręką w razie ewentualnych problemów…
– A znasz ten wierszyk:

Czegóż płaczesz? – staremu mówił wałęsak młody –

Masz teraz lepsze w terrarium niż w dżungli wygody.

Tyś w niej zrodzon – rzekł stary – przeto ci wybaczę;

Jam był wolny, dziś w terrarium – i dlatego płaczę.

– Ale to było o czyżykach! No i w dodatku tyś wolna nigdy nie była!

„Karol! Karolku! Ja tutaj czekam!” – dobiegło zza ściany.

– A gdybym zrobiła tak, że już do końca życia będziesz miał erekcję, jak osiemnastolatek? Co ty na to?
– A to się tak da?!!
– Da, da. Dawaj drugiego palucha!

***

– Żyje! Obudził się! Otworzył oczy! – usłyszałem z oddali. – Wołajcie lekarza! – niewyraźnie majaczyła mi twarz Moniki. Po chwili zbiegł się cały personel, dwóch lekarzy i ze cztery pielęgniarki.
– No i jak pan się czuje? – zapytał starszy, lekko siwawy lekarz.
– Jeszcze nie wiem – powiedziałem z trudem.
– No bo my, tutaj, z panem, mieliśmy nie lada problem – oznajmił z lekkim uśmieszkiem. Pielęgniarki dyskretnie chichotały, a najmłodsza i najładniejsza z nich, miała pąsy na zakłopotanej twarzy. – Że tak powiem, problem natury chłodzenia pańskiego przyrodzenia – młodszy lekarz, pewnie stażysta z trudem powstrzymywał się od śmiechu, po chwili jednak odwrócił głowę w stronę okna i parsknął. – Musieliśmy wygospodarować dodatkowo, jedną półkę z zamrażarce na lód i to specjalnie dla pana!
– A co się stało? – zapytałem.
– No jak to? Pan nie wie? Ukąsił pana wałęsak brazylijski i to dwa razy! Raz w lewą rękę, a drugi raz w prawą! Ja się pytam, jak to jest możliwe?! Został pan znaleziony przy terrarium przez pańską przyjaciółkę – coś zaczęło mi świtać w głowie. – Cud, że w Berlinie mieli szczepionkę, bo byłoby już po wszystkim. No i walczyliśmy, żeby uniknąć amputacji pańskiego członka! Schładzaliśmy go, musieliśmy upuścić krew i przepłukać naczynia jamiste, solą fizjologiczną.
– Ale teraz już wszystko w porządku?
– A to się dopiero okaże jak pana wypuścimy i pan dojdzie do siebie – mrugnął znacząco okiem. Mam prośbę – zniżył się do mnie szepcąc na ucho – daj mi pan znać co i jak. Jestem niezmiernie ciekaw, czy to faktycznie będzie miało wpływ… no wie pan na co…

***

Minął miesiąc odkąd wypisali mnie ze szpitala. Twardzielkę w ramach pozarządowego i międzynarodowego programu walki z przemytem i handlem tropikalnymi owadami, odesłano do Brazylii i wypuszczono na wolność. Poza dwiema bliznami po jej ukąszeniu, nic mi nie dolegało i z dnia na dzień czułem się lepiej, aż w końcu poczułem się „nad wyraz dobrze”. Jeśli wiecie co mam na myśli…

Wieczorem przyszła Monika, ale nie tamta „wymagająca Monika”, a całkiem inna „mądra i powabna Monika”, którą poznałem w szpitalu. Była pielęgniarką na oddziale, na którym leżałem i że tak powiem, znała mnie już od podszewki. Ponoć „dużo” jej zawdzięczałem, bo to z jej starania spowodowały dodatkową półeczkę na lód w zamrażarce. Podczas mojego tam pobytu bardzo się zaprzyjaźniliśmy.

Była kolacja przy świecach, dobre wino, długie rozmowy, a rano… a co myśleliście? To nie jakieś tam 50 twarzy Greya! A rano było to szczególne spojrzenie kobiety. Te maślane, rozmarzone oczy, które mówią wszystko i nie potrzeba słów. Przyciągnąłem ją blisko do siebie i wyszeptałem do uszka – I co? Było warto wygospodarować tę jedną półeczkę dodatkowo na lód w szpitalu?

– Eche – wyszeptała całując mnie w szyję – było warto…

 

 

*Autor: João P. Burini (Praca własna) [GFDL (http://www.gnu.org/copyleft/fdl.html) lub CC BY-SA 3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)], Wikimedia Commons.