… czyli ogólnonarodowa ściepa na siekiery dla maszynistów, konduktorów oraz kierowników pociągów. Słowem: na wyposażenie pociągów.

Nasze motto: Siekiera od pasażera.

Do Zarządu firmy NEWAG S.A.

A skądże to, a jakże to… się spytacie? Luzik. Zacznijmy od początku, a wszystko Wam wytłumaczę.

A więc. 15 sierpnia 2015 roku udałem się na stację Poznań Główny (zaczyna się jak zwykle) celem skorzystania z usług przewoźnika Przewozy Regionalne spółka z o.o.. Byłem po udanym koncercie i w te pędy gnałem do domu, do żony ponieważ była sobota i mieliśmy spędzić wieczór (zaplanowany!) razem, patrząc sobie głęboko w oczy.

Około godziny 20.15 byłem już na dworcu gdzie zauważyłem pewne niedogodności związane z krótkotrwałymi, acz intensywnymi opadami jakie przeszły nad miastem: nie działały te nowe, wypasione wyświetlacze na peronach informujące przede wszystkim o opóźnieniach pociągów, nie działał też duży wyświetlacz na zewnątrz nowego dworca, przy peronie pierwszym, a przejście podziemne, którym chciałem udać się na peron szósty, było zalane. Akurat nie miałem przy sobie woderów (długie rybackie kalosze) i będąc w sandałach przeszedłem, za przyzwoleniem panów SOK-istów, wpierw na peron piąty, a następnie na peron szósty kładką po torach. (Gdzie normalnie ci panowie mają żniwa, kasując od nieodpowiedzialnych albo leniwych podróżnych, sowite myto za skracanie sobie drogi).

Ale idźmy dalej:

– pomimo ciężkich warunków atmosferycznych pociąg Impuls firmy Newag pojawił się wkrótce na peronie!

– pomimo ciężkich warunków atmosferycznych pociąg Impuls firmy Newag odjechał zgodnie z planem! (i na tym kończą się dobre wiadomości bo)

– z powodu ciężkich warunków atmosferycznych pociąg Impuls firmy Newag nie wyjechał nawet za rogatki miasta

A skądże to, a jakże to… się spytacie?

Stanęliśmy gdzieś w okolicach Ogrodu Botanicznego (dzielnica Ogrody), a wszystkiemu winne było drzewo, które bezczelnie pod naporem wiatru obaliło się na tory. Powiecie: „No tak drzewo. Poważna sprawa.”

Ale nie do końca, ponieważ primo: nie leżało ono w poprzek torów, a wzdłuż, secundo: nie był to dąb Chrobry, a nie za duże drzewko, które starano się z pomocą pasażerów usunąć. Wiecie taka inicjatywa obywatelska: „No chopy! Który krzepki? Idziemy!” Niestety. Było nie do końca ułamane i próby jego odsunięcia, kończyły się zawsze powrotem pnia w pobliże szyny oraz komentarzami: „Jeb… drzewo!”. Tedy spasowaliśmy.

Z przecieków wiem, że gdyby maszynista jechał starą „jednostką”, na przykład EN57 to olałby sprawę i drzewko pod naporem solidnej stali (lata ’80) ustąpiłoby. Ale (!) że jechał pociągiem nowym  i nowoczesnym… Wiadomo. Chłopina bał się uszkodzenia elementów karoserii oraz ich zarysowania, bo musiałby za to zabulić z własnej kieszeni, a tłumaczenia, „że chciał dojechać planowo”, „że pasażerowie”, nikogo by nie interesowały – „Zarysowałeś nam tutaj trwale elementy karoserii koleś! Obciążymy się kosztami! Musisz pracować do emy na kolei za friko!”.

Bo ten nowoczesny pociąg ma:

– klimatyzację,

– Wi – Fi,

– ma toalety z zamkniętym obiegiem (można siusiać w czasie postoju na stacji!),

– ma monitory na których wciąż pokazują katastroficzne filmy, na których łysy koleś ciągle wpada na przejeździe pod pociąg albo jakiejś dziewczynce noga klinuje się w zwrotnicy i pociąg przejeżdża ją wraz z mamą,

– ma w końcu ułatwienia dla niepełnosprawnych i pewnie wiele, wiele innych bajerów… ale nie ma siekierki!!!

I tutaj dochodzimy do sedna sprawy, bo całą sprawę rozwiązałaby mała siekierka.

Taka zwykła, najzwyklejsze siekierka! (No mogłaby to być też maczeta, ale to raczej domena kibiców z Krakowa). Wystarczyłoby wziąć, jak to mówią, kawał siekiery przyp… (pii) gdzie trzeba, kłodę odsunąć i byłoby po sprawie!

Pociąg pojechałby dalej, ciut opóźniony, ale pojechałby. A mój zaplanowany wieczór z małżonką (ślub konkordatowy! więc wszystko jest na legalu) udałby się!

I zamiast być w domu o godzinie 21.30, ucałować do snu córki, a później patrzeć żonie głęboko w oczy, to „kwitłem” tam  godzinę, oczywiście wraz z innymi nieszczęśnikami, czekając na odsiecz. A odsiecz nie nadchodziła. Chciałem już dzwonić do jakiegoś znajomego z Ogrodów, żeby przywiózł nam tę siekierkę! Ale wiecie, człowiek zawsze myśli pozytywnie, że to może już za chwilę przyjadą pociągiem naprawczym, utną co trzeba i pojedziemy.

Niestety nie doczekaliśmy się…

Zapadła więc decyzja o powrocie do Poznania. No de facto w Poznaniu wciąż byliśmy więc raczej powrotu na staję Poznań Główny, gdzie wróciliśmy o godzinie 22.30. Tam poczułem głód, a ponieważ McDonald był w stanie okupacji, straciłem w sklepiku z prasą, ponad pięć złotych na zakup dwóch „Pawełków” i cztery złote w automacie na zakup dwóch kaw za złote dwa, ponieważ pierwsza składała się tylko z samej gorącej wody, śmietanki w proszku i cukru. Poszedłem na peron szósty, skąd miał odjechać mój pociąg. Od przypadkowo spotkanego pasażera wysępiłem „z tych nerw” papierosa, choć palę tylko skręty. Pijąc zgago – genną kawę za cztery złote i paląc cienkiego Malborasa myślami byłem w domu, z żoną, jedząc sałatkę, którą zawsze robię na wieczór, a składającą się pomidorów, mozzarelli, rukoli, czy sałaty lodowej i przepysznego sosiku z oliwy, cytryny, pieprzu i soli… zresztą nieważne…

Tak minęła następna godzina.

Po godzinie podjechała stara jednostka elektryczna, wszyscy wsiedli i po chwili odjechaliśmy. Pociąg jechał wolno, więc na mojej stacji byłem pół godziny po północy. Dotarłem do domu. Żona i dzieci dawno spali. Wykąpałem się i położyłem ze zgagą do łóżka (to nie o żonie, a po kawie z automatu) myśląc czy lepiej było jechać samochodem, czy też zawsze wozić przy sobie w pociągu siekierkę. Tak to minął mój (zaplanowany!) sobotni, po koncertowy wieczór z żoną, sałatką z mozzarelli i lampką wina…

I oto przekazuję na Państwa ręce tę oto pierwszą, niedużą siekierkę mając nadzieję, że inni pójdą w moje ślady!

Jak widzicie siekierka jest od polskiego producenta (możecie wejść z nim w kooperację!) i kosztuje majątek, czyli całe dwadzieścia dwa złote! Czyli tyle co flaszka. Nie wiem jaki to będzie procent od ceny pociągu ale gdybyście jednak nie dali rady, to tę pierwszą „siekierką matkę” już dla Was kupiłem. A jakby co to zadzwońcie, dokupię drugą… zamiast tej sobotniej flaszki kupię dla Was siekierkę. A co?

Siekiera przyda się każdemu kolejarzowi: maszynistom (obalone konary i drzewa) konduktorom (niesforni pasażerowie) oraz innym pracownikom kolei (żonglerka w wolnych chwilach) i innych, trudnych przypadkach. Zapoczątkowuję więc tym samym Ogólnonarodową Akcję Obywatelską „Siekiera dla kolejarza”…

Siekiery wysyłać można do Generalnej Dyrekcji PKP (liczę na uczciwy podział) do Regionalnych Dyrekcji PKP i do fabryki pociągów NEWAG S.A., albo też przekazywać można wprost do rąk własnych kolejarzom, maszynistom i konduktorom.

Ważne! Idąc z siekierą w stronę przyszłego obdarowanego idziemy wolno i spokojnie z uśmiechem na ustach. Niesiemy ją przed sobą na wyciągniętych rękach, niczym bochen chleba, nie wykonując żadnych gwałtownych ruchów.

Mój (zaplanowany) wieczór z żoną przepadł i nikt mi go nie zwróci ale zróbmy to dla następnego nieszczęśnika, a jeśli to zrobimy, to wtedy już dla szczęśliwca, który swój (zaplanowany) wieczór spędzi nie w pociągu i ze zgagą (nie myślę o żonie) po kawie z automatu, a przy sałatce z pomidorów i mozzarelli z kieliszeczkiem wina w dłoni i z żoną, patrząc jej głęboko w oczy!

P.S. Doceńcie to, że w domu mam tę oto starą, zjechaną siekierę i ku zgorszeniu domowników wysyłam Wam „funkiel nówkę nie śmiganą” pozostawiając oto taki staroć na własny użytek. No i odpiszcie, bo jeśli akcja nie wypali to ja będę zabierał do teczki oprócz kanapek, siekierkę na dojazdy pociągiem do pracy.

 

Od dłuższego czasu nie napisałem nic o PKP. Nie wiem sam, czy to z powodu zbyt małych opóźnień (za które i tak w Japonii cały skład pociągowy popełniłby seppuku, a dyrektor podałby się do dymisji), przyzwyczajenie do nich czy większego wyluzowania ogólnego. Takiego życiowego słowem. Ale to co się dziś przytrafiło warte jest opisania, a więc do rzeczy.
Pociąg, którym mam zwyczaj wracać do domu, odjechał punktualnie! Zanim jednak odjechał, spotkałem dwóch kolegów, którzy w momencie odjazdu odetchnęli z ulgą. Zadziwiła mnie ta ich reakcja. Sprawa wyjaśniła się jednak, kiedy dowiedziałem się, że w dniu wczorajszym, dokładnie o tej godzinie, czekali jeszcze na lokomotywę. A lokomotywa dojeżdżała właśnie z Jeleniej Góry.
Tym razem lokomotywa była i odjechaliśmy punktualnie. Podróż przebiegała bezproblemowo, aż do pierwszej stacji, a właściwie kawałek za nią. Do pierwszego semafora, który był zamknięty. Po dziesięciu minutach stania „w polu” zrobiło się nerwowo. Pojawił się kierownik pociągu, tęgi postawny mężczyzna, i rozkładając bezradnie ręce oświadczył niskim głosem z miną niewiniątka – Proszę Państwa! To naprawdę nie nasza wina! Tym razem to nie pociąg się zepsuł, a problem jest z semaforem! Jest zamknięty, a szlabany na przejeździe otwarte. Dzwonimy radiotelefonem do „tego który tym zawiaduje” – powiedział dalej – ale on nie odbiera… może coś mu się stało, a może nawet umarł! – Sprawa przedstawiała się poważnie, a plotka o śmierci dróżnika dodała zaistniałej sytuacji element dramatyzmu.
Na tę wiadomość palący pasażerowie pociągu, w celu ukojenia wieloletnimi dojazdami, skołatanych nerwów, wyszli na torowisko na papierosa. Wyszedłem i ja wraz z kolegą. Była ciepła noc, z oddali dochodziły wiosenne śpiewy słowików. Pufając spokojnie dymek za dymkiem, roztrząsaliśmy odwieczny temat zagospodarowania wolnego czasu, wynikłego na skutek opóźnień i po raz enty żałowaliśmy, że nie mamy talii kart i flaszki, bo chętni na kopa na pewno by się znaleźli.
Wtem od strony torowiska doszedł nas podniesiony ludzki głos. Złorzeczył i wyzywał kierownika pociągu w sposób niecenzuralny. Nie byliśmy w stanie dojść, czy głos należał do mężczyzny, czy do kobiety. Barwa sugerowała mężczyznę, jednak wysokość pasowałaby bardziej do kastrata. Po chwili z ciemności wyłonił się zziajany starszy facet w kolejowym uniformie dysząc jak lokomotywa. Niosąc w jednej ręce jakieś papiery, a drugą zamaszyście gestykulując minął nas i poszedł dalej, w stronę czoła pociągu, gdzie stała lekko przestraszona drużyna konduktorska. Podszedł do nich i wysokim, piskliwym głosikiem zaczął im wymyślać na czym świat stoi. Czym dłużej wymyślał, tym jego głos stawał się jeszcze bardziej piskliwy, wchodząc na wyższe, kontratenorowe rejestry. Kierownik pociągu, wykorzystując pauzy dróżnika na zaczerpnięcie powietrza, bronił się mrucząc w odpowiedzi basem, a od strony lasu słychać było kontrapunkt słowiczych zaśpiewów. I tak ten tercet, jakby nie patrzeć egzotyczny, poniósł się poprzez pola i łąki oznajmiając wszem i wobec, dlaczego znaleźliśmy się właśnie tu, pośrodku nocy, paląc papieroski obok unieruchomionych wagonów, przed zamkniętym semaforem.

Kierownik pociągu, nisko, basowo, tubalnie – Blublublu, eee, blublublu, eee… – i niezrozumiale.
Dróżnik kontratenor, piskliwie – Ci kurwa dam „zapomniałem”!!!
Słowik – Piii, ciurli, ciurli, ciur… – dość wesoło.
– Blublublu, eee, blublublu, eee, radio… – kierownik, wciąż niezrozumiale.
– Ychy kurwa! Taa! Dzwoniłeś na radiotelefon??? A kto miał go niby odebrać???
– Piii, piii, piii, ciurli – troszkę bardziej melancholijnie.
– Blublublu, eee, no wiesz, blublublu, eee… – zrozumiałe „no wiesz”.
– Dlaczego nikt nie odbierał?!! Bo musiałem zatrzymać was na semaforze i napierdalać kilometr po torowisku! W nocy! Dlatego nikt nie odbierał!!!
– Łit, łit, łit, łit, łit, łit, łit, tirli… – tęskno i smutno.

W końcu z tercetu został tylko słowik. Dróżnik umilkł, rzucił papiery pod nogi kierownika pociągu i ruszył w przeciwnym kierunku, z którego przyszedł, by za chwilę zniknąć w ciemności. Sztachnęliśmy się po raz ostatni, weszliśmy do pociągu, który po niecałej minucie wolno ruszył. Po drodze, po jakiś pięciuset metrach, minęliśmy dróżnika, który szedł w stronę lasu, a któryś z pasażerów skomentował: „I ślad wszelki po nim zaginął”…

Niech ryczy z bólu ranny łoś,
Zwierz zdrów przebiega knieje.
Ktoś nie śpi, aby spać mógł ktoś,
To są zwyczajne dzieje…

We czwartek zaplanowałem sobie moją podróż do pracy, pociągiem o 17.29. Planowo jest na miejscu o godzinie osiemnastej, tak że w razie jakiegoś nieoczekiwanego opóźnienia, mam zapas idąc do pracy na godzinę dziewiętnastą i mając z dworca kolejowego dziesięć minut „z buta”. Jednak z racji pewnych spraw, które żona wyznaczyła mi na ten dzień do pozałatwiania („Idzie zima kochanie, a dzieci nie mają w czym chodzić.”) musiałem wybrać opcję wcześniejszą, aby polatać po kilku sklepach z odzieżą dziecięcą. Pojechałem pociągiem osobowym o godzinie siedemnastej. Nie powiem, przyjechał prawie punktualnie i dojechał na miejsce, nawet nie psując się po drodze. Na drugi dzień spotkałem mojego serdecznego przyjaciela. On również dojeżdża koleją i również jak ja, jest wielkim miłośnikiem piwa. W czasie spontanicznej rozmowy o wyższości piwa niepasteryzowanego nad pasteryzowanym, nieutrwalanego na zimno, od utrwalanego i niefiltrowanego, nad filtrowanym oraz o innych pierdołach, całkiem przypadkiem dowiedziałem się, jakie to wielkie szczęście mnie wczoraj spotkało, bo pociąg, którym w pierwszej kolejności planowałem jechać, został odwołany! Ha! – pomyślałem sobie. – Ma się tego „nosa”. Spóźnienie – spóźnieniem i to akurat mam wkalkulowane w ryzyko korzystania z usług PKP, ale wszystko lega w gruzach, gdy pociąg odwołują i nie ma go w ogóle. W związku z powyższymi informacjami, tym bardziej udałem się tego dnia na „pewny” pociąg, na godzinę siedemnastą. Żona co prawda, nie wyznaczyła mi żadnych zadań, jednak wolałem być w pracy o godzinę za wcześnie, niż dojechać ze znacznym opóźnieniem. Byłem na stacji z pięć minut przed odjazdem, więc udałem się prosto na peron. Nigdy nie lubię wchodzić na peron za wcześnie. To źle wróży i często przynosi pecha, ale tym razem nie było go aż tak wiele, więc poszedłem. Spotkałem tam miejscowego penera, który zaplanował sobie podróż właśnie tym pociągiem na gapę, a przy okazji zdradził mi przechlanym i ochrypłym głosem, pewną tajemnicę. Bo rozumie pan – mówi do mnie – można pić i z dziesięć kaw dziennie, ale gdy każdą jedną popije się szklanką wody, wtedy nie zaszkodzi. Chyba miał rację, bo wyglądał na takiego, któremu raczej nie kawa zaszkodziła. Po piętnastu minutach stania na dworze, a dziesięciu od wyznaczonej godziny planowanego odjazdu, zrobiło mi się chłodno i żałowałem, swojego przedwczesnego wyjścia na peron. Zapeszyłem! To moja wina! – kotłowało mi się w głowie. – Wylazłem na niego za wcześnie, bez zapowiedzi z megafonu i teraz mam! – Wróciłem na stację, do okienka w celu zasięgnięcia informacji od pani, która nigdy nic nie wie. A skąd ja mam niby wiedzieć?!! – zawsze mówi rozkładając ręce, ale tym razem mnie zaskoczyła, bo wiedziała. – Odwołali go – powiada. – Jak to odwołali?!! – zrobiłem wielkie oczy. – Przecież jeszcze wczoraj jechał! Przedwczoraj jechał i przed przedwczoraj też jechał! W ogóle cały tydzień jeździł bezproblemowo! – No ale dzisiaj jest odwołany… – Ale dlaczego? Dlaczego na sam koniec tygodnia zaserwowali mi taką niespodziankę? Przecież ani to święto, ani w pobliżu jakiegoś święta? – A niby skąd ja mam wiedzieć? – pani rozłożyła bezradnie ręce, robiąc wielki oczy. Była w swoim żywiole „nic nie wiedzenia”. Pomyślałem, że nie będę drążył tematu, a szukając jakiegoś ratunku, zapytam o pociąg następny, czyli ten, który odwołany był wczoraj. – A co z tym o 17. 28 alias 17.34? Pojedzie dzisiaj? – pani podeszła do czarnego, ebonitowego telefonu kolejowego, zawieszonego na ścianie, zakręciła raz obrotową tarczą, zapytała miłym głosem, po czy odwracając się, przekazała mi dobrą nowinę. – Pojedzie! Ale sześć minut później… – To znaczy on ma przestawiony planowany odjazd o sześć minut i nie wiadomo kiedy będzie, czy już jedzie, jest trochę opóźniony i przyjedzie te sześć minut później? – wolałem zapytać dokładniej, bo sama informacja o „sześciu minutach później” jeszcze mi nic nie mówiła. Zawsze mogłem ratować się jazdą pociągiem, który właśnie zapowiedzieli, a którego mój bilet miesięczny nie obejmował, czyli TLK, spółka Intercity. Pomyślałem, że w razie co pojadę na gapę, a na wypadek kontroli powiem znudzonym i pewnym głosem, że „miesięczny. Gdyby jednak chcieli okazania, to udam „głupa”, że nie wiedziałem. Najwyżej mnie wykasują dodatkowo, za wypisanie. Trudno się mówi, zaryzykuję, ale nie będę tracił dodatkowo dziesięciu złotych, mając miesięczny w kieszeni, za ponad dwie stówy. – Nie, nie – odpowiedziała kasjerka. – On będzie o sześć minut później! – nie było źle, pociąg był w trasie, czyli istniał materialnie i najwyżej co, mógł się zepsuć i nie dojechać. Miałem teraz dwadzieścia pięć minut do zagospodarowania, udałem się wobec tego do pobliskiej apteki, w celu nabycia suplementów diety oraz czegoś na uspokojenie. Po niecałych dziesięciu wróciłem na stację, a resztę czasu zagospodarował mi kot, który na moje odruchowe „kici, kici” przybiegł w te pędy, jakbyśmy znali się od lat. Przed wyjściem na pociąg, mam w zwyczaju pastować buty. Wiadomo – po czym jak po czym, ale po butach widać z kim się ma do czynienia, więc staram się je mieć zawsze czyste i porządne. Tym razem po naniesieniu pasty, zabrakło mi niestety czasu na polerkę, więc były lekko matowe, jednak mój „przyjaciel” kot, załatwił sprawę znakomicie. Przez dziesięć minut wałkonił się na moim obuwiu, doprowadzając je do lśnienia, jak za nowości! Dodatkowo jego przymilanie się do moich łydek, ukoiło moje skołatane nerwy i nie musiałem zażywać pigułek, które nabyłem w aptece.