Józek z Mietasem odkryli pool bar w termach pod Monachium. Co najbardziej im się spodobało to to, że nawet po dziesięciu browarach nie muszą wychodzić z wody, żeby iść do kibla i się odlać. Szczali tak jak stali – wprost do wody.

Obsługa z początku nic nie zauważyła, ale w końcu barmanka zwróciła uwagę na dwóch gości, którzy chlają jedno piwo za drugim i wcale nie opuszczają basenu. A Józek z Mietasem byli pierwszymi po otwarciu i ostatnimi klientami pool baru, czyli okupywali kontuar od dziesiątej rano do dwudziestej trzeciej przed północą, z godzinną przerwą na bratwurst mit pommes i „postawienie klocka” już na legalu w klopie. Mietas co prawda próbował raz po siódmym weissie „stawiać klocka” wprost do basenu, ale ciśnienie wody było mocniejsze niż parcie Mietka. Barmanka spoglądając na jego czerwień oraz wybałuszone oczy, chciała już wzywać Krankenwagen myśląc, że klientowi z nadmiaru alkoholu wysiadła omega, ale dał on w końcu za wygraną i z bólem serca opuścił basem, uznając wyższość prawa Archimedesa.

Jak udowodnić gościom, że leją do basenu? Nie lada zagwozdkę miało kierownictwo term, jak doszły ich słuchy o stałych klientach pool baru. Dyrektor wezwał na zebranie zarządu kierownika odpowiedzialnego za czystość wody. Objaśnił sytuację i zadał pytanie:

– Kann man irgendwie nachweisen, dass jemand ins Schwimmbecken pisst, z.B. mit Hilfe von Verfärbungen des Wassers oder der Badehose?
– Hm… vielleicht kann man das, aber die sind doch nicht die Einzigen, die ins Wasser pinkeln…

Eee… coś mi się z lekka poje*ało, to może raczej po naszemu…

– Czy można jakoś udowodnić, że gość sika do basenu np. zabarwienie się wody, lub kąpielówek?
– Hm… może i można, ale przecież nie oni jedni sikają do basenu…
– Jak to? – zdziwił się dyrektor – to kto jeszcze?
– Sikają dzieci, sikają starsi co nie trzymają moczu i faceci z prostatą, sikają leniwi, co to nie chce im się do toalety z ciepłej wody wychodzić, sikają w końcu Żydzi, Turcy, masoni i geje – te cztery ostatnie grupy kierownik dodał, ponieważ był nacjonalistą i homofobem.
– To co mamy zrobić z tymi panami? Siedzą ponad dwanaście godzin w wodzie, przy pool barze i wypijają ogromne ilości piwa – muszą sikać do basenu!
– No tak ale nie oni jedni… zaraz, zaraz… a ile kasy zostawiają w tym pool barze i w ogóle?
– A jakie to ma znaczenie?
– Ano ma bo oczyszczenie litra wody z basenu – łącznie z sikami – kosztuje plus minus, trzydzieści centów, to jak ci panowie zostawiają dużo kasy, to może lepiej, żeby wciąż sikali. Bilans wyjdzie na plus.
– Jak to? Jaki bilans? Goście okupują kontuar, wychlewają po dziesięć browarów i nie wychodzą z basenu! Już barmanka się śmieje, że woda wokół pool baru jest cieplejsza i ma inny odcień!
– Dziesięć browarów?
– Dziesięć… albo nawet i więcej, barmanka mówi, że ten grubszy wypija nawet i z piętnaście!
– Hm… to przekalkulujmy. Średnio dziesięć piw, to dziesięć litrów sików, czyli dwadzieścia litrów sików na dwie osoby… czyli sześć euro, a jedno piwo w barze kosztuje cztery euro, czyli wydają czterdzieści euro na osobę na piwo, plus dwadzieścia dwa za wstęp na cały dzień, plus jakieś żarcie… to wyjdzie razem… hm… per saldo… około sto czterdzieści euro razem, na dwóch, minus sześć za oczyszczenie, to wychodzi sto trzydzieści cztery euro. Czyli bez sikania będziemy sześć euro do przodu, a z sikaniem sto trzydzieści cztery euro do przodu. Do tego dochodzi to, że w basenie są straty wody, a tu w sumie mamy jeszcze zysk, bo siki po oczyszczeniu stają się pełnowartościową wodą i kupujemy o te dwadzieścia litrów dziennie mniej… właściwie wychodzi na to, że czym ci panowie więcej piw wypiją i wysikają, tym nam to się będzie bardziej opłacać… no to jak robimy???
– Scheiße!!! Verfluchter Kapitalismus!!! Dać tym panom kartę stałego klienta, zniżkę w pool barze i zmienić barmankę, bo tej przeszkadza żółtawy odcień wody!!!

Józek i Mietas moczą się teraz w pool barze w termach pod München, jak będziesz w pobliżu, to wleć do nich z wizytą, bo to fajni goście są, a i woda w pobliżu cieplejsza.

Byłem tam w 1986 roku i to co bym napisał, i tak nie będzie miarodajne, no może poza przepięknymi piaszczystymi plażami i największą, przypłaconą prawie życiem sraczką…
A było to tak… pokrótce:

Jedzenie, z którym spotkał się podówczas mój żołądek było tak obce, jak i obca była ta kraina. Olej używany do pieczenia czegokolwiek wyciskany był chyba małpie z pod pachy, w efekcie produkt finalny smażenia – idąc dalej tym tropem – śmierdział jakby go małpa pod pachą przyniosła. A że goszczony ma swoje prawa i obowiązki logicznym jest, że dania te musiałem choć w jakiejś części skonsumować, chwaląc jednocześnie gospodynię. Do tego obowiązkowo z rana szklana słodkiego, mocnego wina, plus kwas chlebowy. Na efekty nie musiałem długo czekać. Trawienie, a właściwie coś na kształt trawienia, odbywało się szybciej niż konsumowanie. Jeszcze zanim kończyłem jedzenie, musiałem wstawać od stołu i udawać się do wygódki, gdzie z reguły nie przebywałem zbyt długo. Mniej więcej tyle ile czasu zajmuje trzykrotne wstrząśnięcie butelką Coca Coli i odkręcenie jej do góry dnem.
Powziąłem pewne środki zaradcze, które miały uratować mój żołądek, a mianowicie:

– zero kwasu chlebowego
– zero słodkiego wina
– zero smażonych potraw

Do tego dieta składająca się z chleba, ziemniaków, gotowanych jajek i gorzkiej herbaty. Na efekty nie musiałem zbyt długo czekać, po prostu do wygódki przestałem uczęszczać w ogóle…

Ale przecież organizm ma swoje prawa i to co wleci, kiedyś wylecieć musi. A musiało (o ja nieszczęsny!), gdyż ostatniego dnia skusiłem się na szklaneczkę kwasu chlebowego. Pięciodniowe pokłady tego co „wleciało”, niczym jakiś obcy ósmy pasażer Nostromo, dały o sobie znać w drodze na dworzec kolejowy w Kijowie – niestety poza zasięgiem mojej, jakże dobrze mi znanej, choć przez ostatnie dni nie odwiedzanej… wygódki.
Jechaliśmy Ładą przez Kijów. Ja na tylnym siedzeniu byłem już na etapie mówienia trzeciej dziesiątki różańca i wcale nie bałem się, że odkręci się korek od Coli (a byłem – o zgrozo – w krótkich spodenkach) tylko, że coś pęknie wewnątrz, nastąpi implozja i umrę… Droga na dworzec przypominała drogę krzyżową, a stacjami były różne zabytki, które to znajomi chcieli mi z samochodu koniecznie pokazać.

Uratowała mnie nadzieja.
Znacie zapewne to doświadczenie ze szczurami i akwarium. Oba pływały bez możliwości odpoczynku i jednemu dano na chwilę patyczek, po czym mu go zabrano. Wytrzymał jeszcze ponad dwie godziny zanim się utopił, drugi wytrzymał tylko 20 minut. On miał nadzieję, tak jak ja, a moim „patyczkiem” była wygódka na dworcu kolejowym, na który w końcu musieliśmy dojechać.

Kiedy wreszcie dojechaliśmy, udałem się na poszukiwania mojego „patyczka” czyli wygódki. Możecie mi wierzyć łatwiej było znaleźć posągi Lenina niźli wygódkę. Nie znalazłem… ale pociąg, na który czekałem miał wjechać za 15 minut. Poszedłem na peron, ukucnąłem wbijając piętę między pośladki i tak nieszczęsny czekałem. Nie przestawałem mówić różańca, a ruchy wewnątrz mojego brzucha stały się gwałtowniejsze. Pot ściekał mi z czoła na nos i kapał na peron, a na dodatek zaczęło mi się robić zimno, choć żar lał się z nieba…

Czarę goryczy dopełnił komunikat, który słyszałem już jakby z oddali, że pociąg zwiększył opóźnienie. Byłem na tyle zdesperowany, że rozważałem całkiem serio możliwość wypróżnienia się na peronie wśród czekających ludzi.
Nie wiem jak to wytrzymałem, myślę, że wpadłem w jakiś rodzaj transu i czas upłynął jak we śnie.
Kiedy na peron wjechał pociąg, byłem pierwszy przy drzwiach, pierwszy w przedziale i pierwszy – choć pociąg jeszcze stał – w toalecie.

Po prostu usiadłem i nastąpił wystrzał armatni, krótki acz treściwy.

Niepokój kazał mi jeszcze sprawdzić czy to tylko to, co „wleciało i wyleciało”, czy może jeszcze jakaś cząstka „mnie”. Wszystko było ok.

Ponieważ nie mogłem spłukać tego monstrum, bo i nie było wody, a i pociąg stał jeszcze na stacji, to tylko przykryłem papierem i wyszedłem.
Kiedy wychodziłem, wyjechała na mnie z pyskiem pani konduktor i krzyczała, że na postoju „nielzja!!!”. Ja zrobiłem niewinny uśmiech i pokazując ręce powiedziałem „ja tolka ruki…”, a ciągnący się za mną zapachowy welon mówił sam za siebie.

Słowem przepiękny kraj…

Ja wczoraj zjadłem… i się porzygałem. Bo przecież nie zaszkodziło mi wypicie wcześniej piwa, wódki, piwa, Żołądkowej Gorzkiej i piwa. To te nerkowce. Wiem, bo je wyrzygałem. Hm, a może zielona herbata? Jadłem nerkowce popijając zieloną herbatą. No tak, to pewnie jakaś mieszanina wybuchowa i poszło, znaczy wyszło. Na szczęście prawie trafiłem do kubełka, który żona mi uszykowała po wcześniejszej eksmisji do osobnego pokoju.

Teraz jest w pracy. Ale muszę po nią jechać około piętnastej. Będzie ciężko, ale wezmę jako wsparcie, a właściwie tarczę, Córkę. Kiedyś widziałem to w jakimś filmie przyrodniczym. Kiedy dochodzi do walki między pawianami, to ten pokonany, żeby nie narazić się na dalsze razy, bierze szybko w ręce pawianie dziecię. Jest wtedy nietykalny, bo… pawianie dziecię to dla pawianów świętość. Dlatego zabiorę Córkę. Może żona nie zaatakuje? Po co ja jadłem te nerkowce?

Kiedyś byłem na weselu i zaszkodziła mi jakaś sałatka, bo przecież nie wódka… Łaziłem później przez pół wesela po dworze, po jakiś krzaczorach. Próbowałem się jej pozbyć gilając się paluchem po tym małym zynzelku w gardle – wiecie o co chodzi. Było ciężko, bo co spuściłem łeb na dół to świat wirował mi jak na karuzeli – jak to na weselu po oczepinach. Bo wiecie, na weselu to byle do oczepin wytrzymać. A tempo potrafi być szybkie. Tak to na parkiecie, jak i przy stole. Nie daj Boże usiąść z jakimiś zawodowcami. Wezmą Cię w obroty i już po tobie. Do oczepin nie wytrzymasz, nie da rady, a czasami to nawet do kawy i ciasta. Znajdą cię później nad ranem pod stołem, albo śpiącego z głową w galarcie. Bo wiecie, na weselu spotyka się świat czerwono winnych intelektualistów z wódczanym ludem pracującym miast i wsi. To są właśnie ci zawodowcy, zaprawieni w bojach, o przepalonych wysokoprocentowymi trunkami rurach. Nie dasz im rady, choćbyś się posrał. Dla nich seta to tak jak łyk czerwonego wytrawnego dla Ciebie. A na spalonej pozycji jesteś już na przedbiegach, na samym początku wesela, a nawet zaryzykowałbym stwierdzenie, że po ubraniu garnituru w domu.

Bo ty pracujesz w chłodnych, klimatyzowanych pomieszczeniach. Oni na dachach i rusztowaniach przy falującym powietrzu, kiedy nawet muchy padają z gorąca. Ubierasz się w te letnie sobotnie i parne popołudnie w garnitur… albo nawet nie – wystarczy, że włożysz skarpetki i już Ci jest gorąco. A gdzie tu jeszcze spodnie, koszula, marynara i lakierki, o krawacie nie wspomnę. Ale w domu jest jeszcze znośnie. Najgorsze przyjdzie jak wyjdziesz na zewnątrz. Wychodzisz. Na ulicach pusto. Kto żyw siedzi se nad jakimś jeziórkiem w krótkich nachach i sączy zimne browary. Starsi siedzą w chałupach, żeby im „omegi” nie wysiadły z gorąca. Ty w pełnym rynsztunku, w garniturze, z kwiatami, telegramem i żoną pod pachą. Już czujesz, że Ci czoło zrosiło i plecy zwilgotniały. Podjeżdża taryfa. Wsiadasz i od razu przypominasz sobie jak to było, jak miałeś auto bez klimy. Wysiadasz pod kościołem z lekka wymięty, a kwiaty od wyjazdu z domu zdążyły podwiędnąć. Za to w kościele jest przyjemnie. Stare mury trzymają chłód i chociaż praktykujesz nieregularnie, a właściwie regularnie nie praktykujesz przyznać musisz, że kościół jest wcale przyjemnym miejscem. Masz na myśli oczywiście temperaturę, bo te wszystkie dzwonki, śpiewy i zawodzenia działają Ci na nerwy. A zdenerwowany jesteś bo idziesz na wesele. Bo nie wypada nie iść. A nie chce Ci się jak cholera. Na dodatek do rodziny żony, a dokładniej do wiejskiego odłamu rodziny żony. Zawodowcy. Msza się kończy. Trzeba niestety wyjść na zewnątrz. Z przyjemnego chłodu do pieca. Ustawiasz się w kolejce do życzeń z przywiędłymi już z gorąca kwiatami. Słońce „przyjemnie” praży w ramiona. Przypomina Ci się scena z filmu „Czterej Pancerni i pies” kiedy to Gustlikowi jakiś Niemiec przestrzelił termos z gorącą grochówką na plecach. Czujesz się podobnie, bo plecy też masz mokre i gorące. Dochodzisz do pary młodej. Nieznajoma dziewucha i nieznajomy chłopak szczerzą się do Ciebie, a ty do nich. Coś tam im życzysz i całujesz wycałowane szczerze przez poprzedników lica. Najgorsze jednak przed tobą.

Jedziesz z jakimś wujkiem i ciotką ich samochodem do świetlicy na wieś w której odbędzie się weselicho. Po raz drugi tego dnia przypominasz sobie jak to jest latem w samochodzie bez klimy w garniturze pod krawatem. Wysiadasz mokry i wchodzisz do świetlicy, jest duszna i gorąca. Na sali duży stół ustawiony w podkówkę i metalowe krzesła o zielonych siedziskach ze skai. Później – jak Ci się „usta” spocą – zauważysz, że zielona skaja jest lekko wilgotna. Goście się zjeżdżają. Jest i w końcu para młoda. Jakieś powitanie, pierwszy taniec itd… Siadacie do stołu. Patrzysz po sąsiadach. Buraczane uśmiechnięte lica, stalowe gangi, białe skarpety i zelówki wskocz – wyskocz. Zawodowcy. Ciasnota potęguje jeszcze bardziej uczucie gorąca. Nie możesz nawet rozchylić zbytnio łokci, żeby przewentylować pachy. Ani się spostrzegasz masz już polane. Zawodowcy się rozkręcają. Walisz lufę. Weszła jak w masełko, może dlatego, że miała temperaturę ciała. Do popicia same dwulitrowe napoje z tanich marketów o wściekłych seledynowych i żółtych kolorach zdradzających ich nienaturalne pochodzenie. Też ciepłe. Po drugiej, ciepłej lufie włosy stają Ci dęba na rękach i odczuwasz jakby, nawet chłód. Ale nie na długo, bo właśnie na salę „wjeżdżają” wazy z gorącym rosołem. Sam nie wiesz dlaczego – może to psychologia tłumu – ale zaczynasz spożywać gorący rosół z makaronem. Jesteś teraz niczym reaktor atomowy. Żywy ogień pali cię od wewnątrz. Pot spływa z czoła na nos, kapie do rosołu. Kiedy kończysz zawodowcy nalegają na następną lufę, którą ktoś polał w trakcie konsumpcji. Po gorącym rosole jest nawet jakby chłodna. Masz dwie możliwości: albo dotrzymasz kroku, co niechybnie skończy się zwaleniem z nóg, albo będziesz unikał dłuższego przebywania przy stole dylając na parkiecie, gdzie królują poleczki i obertasy. Nie wiadomo co gorsze. Jeśliś młody i wydolny – dasz radę. Ale jeśli jesteś nikotynistą po czterdziestce, prowadzącym siedzący tryb życia i masz stresującą pracę – nie dasz rady i twoje serducho może nie podołać. Do oczepin będziesz leżał z zawałem na OIOM-ie. Musisz przeto mierzyć siły na zamiary i wymiarkować w czym jesteś mocniejszy.

Byłem ze dwadzieścia lat temu na takim. Połowa wesela pracowała w okolicznych lasach jako drwale. Najpierw była wizyta w domu panny młodej. Dwa pokoje, kupa ludzi i z dziesięcioro rodzeństwa w wieku malejącym o rok, półtora. Później był wymarsz wszystkich gości do kościoła, jakiś kilometr po piachu. Ja szedłem w środku pochodu. Kurz wzniecony przez poprzedników uniemożliwiał dostrzeżenie butów. A ja swoje wyglancowałem na cacy. Impreza odbywała się w remizie strażackiej. Było to największe wesele jakie przeżyłem. Było to też wesele, gdzie trzydzieści procent gości to były dzieci w wieku różnym. Miały do dyspozycji duże pomieszczenie wyłożone w całości materacami. Kiedy te młodsze były już zmęczone i śpiące, zanosiło się je po prostu do tej ich „sypialni” i tam leżały pokotem. W miarę zbliżania się oczepin, co słabsi miastowi zawodnicy padali jak muchy. Czerwono – winni intelektualiści nie wytrzymywali tempa narzuconego przez wódczany lud pracujący i zasypiali, czy to przy stole z głową na platerze, czy to gdzieś po krzakach na zewnątrz. Wtedy dołączali do dziatwy śpiącej na materacach, wywlekani na bieżąco przez zawodowców. Trunkiem numer jeden był rozrobiony pół na pół, jugosłowiański spirytus do mycia maszyn w przemyśle spożywczym. Podawany był w butelkach z napisem „Dziś nikomu nie zaszkodzi bo stawiają Państwo Młodzi”… W remizie było tzw. klepisko. Na początku polewano je lekko wodą. Ale później jak ciżba zaczęła dylać, nikt już o tym nie pamiętał i wszechobecny kurz zaczął się unosić coraz wyżej, i wyżej… aż osiągnął poziom nozdrzy. Smarkałem na czarno jak górnik po szychcie. Ale chyba tylko ja zwracałem na to uwagę… no może i panna młoda zniesmaczona postępującą szarością sukni ślubnej. Wtedy dałem radę. Byłem wydolny, a opoką mą był parkiet. Właściwie klepisko. Teraz pewnikiem klękł bym przed oczepinami i kimał zaniesiony przez drwali za giry i za łapy do dziatwy na materace. Bo wiecie, na weselu to byle do oczepin…

A wracając do tematu. Nie jedzcie nerkowców popijanych zieloną herbatą, bo Wam zaszkodzą…