Od dłuższego czasu nie napisałem nic o PKP. Nie wiem sam, czy to z powodu zbyt małych opóźnień (za które i tak w Japonii cały skład pociągowy popełniłby seppuku, a dyrektor podałby się do dymisji), przyzwyczajenie do nich czy większego wyluzowania ogólnego. Takiego życiowego słowem. Ale to co się dziś przytrafiło warte jest opisania, a więc do rzeczy.
Pociąg, którym mam zwyczaj wracać do domu, odjechał punktualnie! Zanim jednak odjechał, spotkałem dwóch kolegów, którzy w momencie odjazdu odetchnęli z ulgą. Zadziwiła mnie ta ich reakcja. Sprawa wyjaśniła się jednak, kiedy dowiedziałem się, że w dniu wczorajszym, dokładnie o tej godzinie, czekali jeszcze na lokomotywę. A lokomotywa dojeżdżała właśnie z Jeleniej Góry.
Tym razem lokomotywa była i odjechaliśmy punktualnie. Podróż przebiegała bezproblemowo, aż do pierwszej stacji, a właściwie kawałek za nią. Do pierwszego semafora, który był zamknięty. Po dziesięciu minutach stania „w polu” zrobiło się nerwowo. Pojawił się kierownik pociągu, tęgi postawny mężczyzna, i rozkładając bezradnie ręce oświadczył niskim głosem z miną niewiniątka – Proszę Państwa! To naprawdę nie nasza wina! Tym razem to nie pociąg się zepsuł, a problem jest z semaforem! Jest zamknięty, a szlabany na przejeździe otwarte. Dzwonimy radiotelefonem do „tego który tym zawiaduje” – powiedział dalej – ale on nie odbiera… może coś mu się stało, a może nawet umarł! – Sprawa przedstawiała się poważnie, a plotka o śmierci dróżnika dodała zaistniałej sytuacji element dramatyzmu.
Na tę wiadomość palący pasażerowie pociągu, w celu ukojenia wieloletnimi dojazdami, skołatanych nerwów, wyszli na torowisko na papierosa. Wyszedłem i ja wraz z kolegą. Była ciepła noc, z oddali dochodziły wiosenne śpiewy słowików. Pufając spokojnie dymek za dymkiem, roztrząsaliśmy odwieczny temat zagospodarowania wolnego czasu, wynikłego na skutek opóźnień i po raz enty żałowaliśmy, że nie mamy talii kart i flaszki, bo chętni na kopa na pewno by się znaleźli.
Wtem od strony torowiska doszedł nas podniesiony ludzki głos. Złorzeczył i wyzywał kierownika pociągu w sposób niecenzuralny. Nie byliśmy w stanie dojść, czy głos należał do mężczyzny, czy do kobiety. Barwa sugerowała mężczyznę, jednak wysokość pasowałaby bardziej do kastrata. Po chwili z ciemności wyłonił się zziajany starszy facet w kolejowym uniformie dysząc jak lokomotywa. Niosąc w jednej ręce jakieś papiery, a drugą zamaszyście gestykulując minął nas i poszedł dalej, w stronę czoła pociągu, gdzie stała lekko przestraszona drużyna konduktorska. Podszedł do nich i wysokim, piskliwym głosikiem zaczął im wymyślać na czym świat stoi. Czym dłużej wymyślał, tym jego głos stawał się jeszcze bardziej piskliwy, wchodząc na wyższe, kontratenorowe rejestry. Kierownik pociągu, wykorzystując pauzy dróżnika na zaczerpnięcie powietrza, bronił się mrucząc w odpowiedzi basem, a od strony lasu słychać było kontrapunkt słowiczych zaśpiewów. I tak ten tercet, jakby nie patrzeć egzotyczny, poniósł się poprzez pola i łąki oznajmiając wszem i wobec, dlaczego znaleźliśmy się właśnie tu, pośrodku nocy, paląc papieroski obok unieruchomionych wagonów, przed zamkniętym semaforem.

Kierownik pociągu, nisko, basowo, tubalnie – Blublublu, eee, blublublu, eee… – i niezrozumiale.
Dróżnik kontratenor, piskliwie – Ci kurwa dam „zapomniałem”!!!
Słowik – Piii, ciurli, ciurli, ciur… – dość wesoło.
– Blublublu, eee, blublublu, eee, radio… – kierownik, wciąż niezrozumiale.
– Ychy kurwa! Taa! Dzwoniłeś na radiotelefon??? A kto miał go niby odebrać???
– Piii, piii, piii, ciurli – troszkę bardziej melancholijnie.
– Blublublu, eee, no wiesz, blublublu, eee… – zrozumiałe „no wiesz”.
– Dlaczego nikt nie odbierał?!! Bo musiałem zatrzymać was na semaforze i napierdalać kilometr po torowisku! W nocy! Dlatego nikt nie odbierał!!!
– Łit, łit, łit, łit, łit, łit, łit, tirli… – tęskno i smutno.

W końcu z tercetu został tylko słowik. Dróżnik umilkł, rzucił papiery pod nogi kierownika pociągu i ruszył w przeciwnym kierunku, z którego przyszedł, by za chwilę zniknąć w ciemności. Sztachnęliśmy się po raz ostatni, weszliśmy do pociągu, który po niecałej minucie wolno ruszył. Po drodze, po jakiś pięciuset metrach, minęliśmy dróżnika, który szedł w stronę lasu, a któryś z pasażerów skomentował: „I ślad wszelki po nim zaginął”…

Niech ryczy z bólu ranny łoś,
Zwierz zdrów przebiega knieje.
Ktoś nie śpi, aby spać mógł ktoś,
To są zwyczajne dzieje…